Komodo, eiland van de Dragons

De dag voordat we aankomen op Komodo is er een lezing over het eiland en haar wonderlijke "bewoners" de varanen. In het Engels worden zij "Dragons off Komodo" genoemd wat ik een toepasselijkere naam vind. Verrassend krijg ik te horen dat de Nederlanders dit eiland voor het eerst ontdekt hebben. Op hun ontdekkingsreis maakten de mannen gewag van "vuurspuwende draken". Dit blijkt uiteraard niet het geval te zijn, maar de Dragons produceren een roodachtig speeksel dat bij het verorberen van hun prooi langs hun kaken sabbelt. De beet van een dragon kan een dodelijke afloop hebben, als er niet tijdig tegen opgetreden word. De dragon produceert zo´n 50 verschillende bacteriën bij een beet en dit levert gegarandeerd een infectie op die de dood tot gevolg kan hebben. Dit is een van de methoden om een prooi te bemachtigen. Een dragon kan over een lengte van ca. 500 meter een snelheid van 20 km p/u halen. Met zijn machtige kaken kan hij een geit of een hert met een beet doden. Deze prooi wordt met huid en haar verslonden. Een dragon kan een maand zonder voedsel, maar als hij iets eet kan hij dat tot en met zijn eigen lichaamsgewicht doen. Dit ter info.

We laten het anker vallen in een schitterende baai en worden met de tenders aan land gebracht. Eenmaal daar krijgen we korte instructies. We moeten in alle gevallen bij elkaar blijven en geen provocerende bewegingen maken. Dit zou tot irritatie van de dragons kunnen leiden. De dragons jagen het liefst op afgezonderde prooien en laten mensen niet onaangetast. Er zijn in het verleden mensen geweest die eigenzinnig alleen er op uit trokken in de bergen en waarvan ze alleen nog maar delen van kledingstukken en zonnebril terug gevonden hebben. Dit is niet echt wat je noemt iemand op het gemak stellen. Van de andere kant worden we gerust gesteld dat er bij de wandelingen nog nooit iets gebeurt is. Na enkele informatieve mededelingen van onze gids komen we bij de waterput aan. Hier liggen een stuk of 5 van deze dragons en bekijken ons net zo als wij hun. Tot mijn verbazing zijn er geen hekken of andere vorm van afscheiding. Zij liggen en een enkeling beweegt gewoon in het wild en de mensen staan er rondom. We zien nog een tweetal jonkies, maar die blijven uit de buurt. De dragons zijn zowel carnivoor als kannibaal. Zij zouden hun jonge soortgenoten zomaar kunnen verorberen. We lopen verder op dit schitterend eiland en komen op het eind weer aan het strand uit. Daar zijn we 2 herten. Verderop komt een dragon aangewaggeld richting van de herten. Naderhand krijg ik te horen dat de dragon een hert aangevallen heeft en hem daarbij verwond heeft. Nu hoeft hij dus alleen maar een paar dagen te wachten en valt zijn prooi vanzelf om. Na afloop van de wandeling moeten we om aan de pier te komen door een aaneenschakeling van "winkeltjes" waar de lokalen hun produkten aan de man proberen te brengen. Ik heb hier geen zin in en loop stoïcijns door. Terug aan boord is het tijd voor de avondborrel en het diner. Niets noemenswaardig gebeurt nog en ik bereid me voor op een bezoek aan Bali.